M*A*S*H (TV Series 1972–1983)

Ik vond veel van de opmerkingen over deze serie nogal amusant, vooral degenen die erop uithaalden omdat ze een liberale agenda door de strot van de kijkers "duwden". Gezien het succes van 11 jaar, denk ik niet dat het publiek het eens leek te zijn met die beoordeling. Simpel gezegd, de show was een van de best geschreven, best geacteerde en meest vermakelijke shows in de televisiegeschiedenis. Ja, uiteindelijk was het welkom; maar het is een meesterwerk dat later zelden blijkt te voldoen.

Ik heb geen grote voorkeur voor de cast van het ene seizoen boven het andere. Elk personage was uniek en had iets bij te dragen. Toen we de onhandige, maar sympathieke Henry Blake verloren, kregen we de strenge maar liefhebbende Sherman Potter. Beiden waren de CO, maar elk was een andere persoon, een slimme zet van de makers. Hetzelfde geldt voor Frank Burns en Charles Emerson Winchester III. Burns was een neurotische, wraakzuchtige, kinderachtige dwaas; terwijl Winchester een arrogante blaaskaak was, maar iemand die zich staande kon houden bij Hawkeye. Burns was incompetent, terwijl Winchester een uitstekende chirurg was; vraag het hem maar. Personages werden gemist toen ze vertrokken; maar ze werden niet vervangen door dubbelgangers. Dat is een deel van de reden waarom deze show zo lang duurde.

De show kreeg in de latere seizoenen wel een serieuzere toon, maar niet helemaal. Tot het einde wordt er veel gelachen. Die serieuze shows waren vaak enkele van de meest memorabele, en ze zorgden ervoor dat de serie niet muf werd. Dat gezegd hebbende, hadden ze de neiging om iets te veel hun toevlucht te nemen tot de mentale problemen van Hawkeye, vooral bij het afscheid. Je kunt stellen dat een personage als Hawkeye, met zijn passie voor het behoud van leven, rijp was voor zenuwinzinkingen; maar in werkelijkheid zou hij waarschijnlijk bij de tweede panne naar huis zijn gestuurd.

De show is niet perfect (het duurde 8 jaar langer dan de eigenlijke oorlog), maar het komt veel dichterbij dan de meeste. Het lijkt in de mode om populaire shows en films te bashen nadat hun dagen voorbij zijn. Onderdeel hiervan is een nieuwe generatie die probeert hun eigen identiteit en dominantie vast te stellen. Nou, ik hield niet van de films, shows en muziek van mijn ouders toen ik jonger was; totdat ik ze echt bekeek en naar ze luisterde. Een deel bleek heel goed te zijn, een deel niet. Echte kwaliteit doorstaat de tand des tijds. MASH zal veel langer bestaan ​​dan het meeste wat ik vandaag op tv zie.