De tijd raasde
(...) De tijd raasde ondertussen voorbij, markeerde het leven steeds sneller met zijn stille ritme, men kan geen seconde stoppen, zelfs niet om achterom te kijken. “Stop, stop!” zou men willen roepen, maar dat blijkt zinloos. Alles verdwijnt, de mannen, de seizoenen, de wolken; en het heeft geen zin om je vast te klampen aan de rotsen, weerstand te bieden op de top van een klif, je vermoeide vingers open, je armen slap, inert, je wordt meegesleurd door de rivier, die langzaam lijkt, maar niet stoptNooit.
- Dino Buzzati, in het boek "The Tartar Desert". (Hoofdstuk XXII / Ed. Nova Fronteira. Trans. Aurora Fornoni Bernardini en Homero Freitas de Andrade; 6e editie [2017]).
Obra: "Verlaten", 2017 - Casey Childs.
Reacties
Een reactie posten