Dagkaart uit Het Elfen orakel

Geef me je hand,
en laat ons samen dansen.
Als kinderen, zonder zorgen
lachen we en dansen
en lachen opnieuw.
Het is de dans van het leven,
dat feest wil vieren.

Sommige mensen zijn buitengewoon star in de verdediging van hun ideeën. Zij zullen nooit toegeven, dat er iets anders, of zelfs iets heel ongewoons en onverklaarbaars het dichte gordijn van regel binnendringt, dat zij om hun leven hebben gehangen. Vermomd in hun uitrustingen, verdedigen zij met alle macht hun overmacht, maar achter dat masker verbergen zij vaak voorzichtigheid, onzekerheid, gebrek aan vertrouwen, pessimisme en wantrouwen. Dit zij zij zich echter vaak niet bewust.

Zij gedragen zich als de vos in de fabel met de druiven: zij vinden een verontschuldiging, en gebruiken dat als dekmantel voor hun weerstand tegen een sprong in het onbekende. En toch, als we onze verdedigende houding een beetje laten varen, dan merken we meteen dat het eenvoudiger is dan we dachten.

Dat degene van wie we dachten dat het een vijand was, in werkelijkheid ons de kans biedt tot ontwikkeling en innerlijke rijkdom, als we hem de toegang maar niet weigeren. Kluizenaartje spelen van het verstand houdt de ziel van de wereld buitengesloten. Het leven kent geen grijze doffe kleuren.

Het ziet onbeweeglijkheid en het monotone, en grijpt duizend hulpmiddelen aan om ons voor te stellen, ons wat te ontspannen en op vakantie te gaan. Tenminste net zo lang, tot het leven ons iet echt belangrijks kan laten zien en ons kan bevrijden uit de eentonigheid van gewoontes.

Net zoals je een stoffige kamer verlaat om even frisse lucht te happen. En uiteindelijk merken we, dat ook de pijn in de rug minder is geworden sinds we ons meer laten gaan, en gemakkelijker geworden zijn.