Een verhaal van liefde


Een verhaal van liefde
Herinner je je Tot ò nog, het kind dat de multi-award winnende "Nuovo Cinema Paradiso" leidt? Nou, dat kind was ik, of tenminste zo voelde ik me nadat ik het meesterwerk van Giuseppe Tornatore voor het eerst zag. Ik voelde me weer kind toen mijn vader, die in de bioscoop werkte, me 's middags meenam en ik, om de kans niet te missen, haastte me om mijn huiswerk te maken en toen hij zich klaar maakte om uit te gaan, was ik al klaar voor de deur. Ik herinner me de eerste film die ik in mijn leven zag niet want in die bioscoop was het alsof ik erin geboren was, ik had geen herinnering aan een "vroeger".
Mijn vader liet me achter in de kamer en ik was bij de eerste ontvoerde show en daarna de tweede en soms de derde. Ik keek dezelfde film opnieuw en merkte altijd nieuwe details op en als ik het leuk vond zou ik het de volgende dag opnieuw bekijken. Ik voedde me vroeger met dromen, ik ontdekte onbekende werelden en het was alsof ik van binnenuit leef prachtige verhalen, ik voelde in me groeien, afhankelijk van de omstandigheden, verdriet en geluk, tederheid en woede. Het was mijn koninkrijk . De enige limiet waren de films die niet toegestaan waren voor minderjarigen (14 of 18 jaar). In dat geval was mijn vader vasthoudend: die films waren bezig. Ik herinner me de stomp die me bij die gelegenheden meenam, ik voelde me verraden van mijn persoonlijke rijkdom: de vrije toegang tot magie, ontnomen van die emotie die Amerikanen met een poëtisch en perfect beeld "gevoel van wonder" definiëren.
Een waar liefdesverhaal dat zelfs na vele, vele jaren duurt en waarvan ik, ondanks dat ik niet terug kan naar de startdatum, een duidelijke herinnering heb aan toen ik me bewust werd van het bestaan ervan.
Op een middag, eenmaal in de bioscoop aangekomen, begeleidde ik mijn vader naar boven waar de podia waren. Na een elegante trap op te gaan keek ik afgeleid omhoog en was verbijsterd: vanaf de linkermuur, misschien een meter boven mijn hoofd, keken ze me, op een ordelijke rij, naar alle grootste diva's van de Amerikaanse klassieke bioscoop. Clark Gable, Ingrid Bergman, John Wayne, Barbara Stanwick, Robert Taylor, Gregory Peck, Ava Gardner, Cary Grant, Humphrey Bogart, Marilyn Monroe en ik weet niet hoeveel anderen. Zeer elegant in grote posters van een scherp en glanzend zwart-wit, majestueus in hun perfecte lachende gezichten. Plots was ik niet meer in een bioscoop, maar op Olympus, in aanwezigheid van onhaalbare goden die zich grootmoedig leenden om mij deel te maken van hun grootsheid. Ik was misschien acht, maar ik herinner me levendig de verwondering en de fascinatie en het groeiende verlangen om erbij te horen. Het was absoluut op dat moment dat ik me realiseerde dat ik verliefd was op die wereld en dat ik het nooit kon vergeten.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Open brief aan mijn oudste dochter...

Beste dochter , Met deze brief wil ik mijn gedachten en gevoelens aan jou overdragen in de hoop dat je dit ooit zult lezen. Het is niet makkelijk maar ik probeer het toch te omschrijven wat ik voor je voel en hoeveel ik van je hou. De afgelopen jaren waren voor mij de zwaarste in mijn leven, ze zullen nog zwaarder worden als ik bedenk dat het misschien bij jou echt over is. Het lukt mij niet om te beschrijven, ik kan niet geloven dat het over is, naar jaren samen, hoe jij tot dit besluit kwam om eerst mij en daarna je zusje te verwijderen uit je leven. Ik 10 jaar geleden en je zusje 5 jaar geleden....alleen zij heeft helemaal geen reden van opgaaf gekregen waarom ze moest verdwijnen uit jullie levens.... Natuurlijk wil ik graag dat het weer goed komt. Ik wil niets liever. Ik wil vechten voor mijn dochters, de vraag is alleen: krijg ik een kans? Alleen jij weet het antwoord. Mijn warmte, geborgenheid en liefde heb ik je volop mogen geven tot je 23ste levensjaar , je was lief , soms keih...
Read more »

Vraag me niet hoe ik altijd lach

Afbeelding
"Vraag me niet hoe ik altijd lach. Zelfs als het pijn doet .. zelfs als ik bang ben.... zelfs als de borst knijpt. Vraag me niet hoe ik de kleur van elke functie van je ken... elke toon van je stem.. elke twinkeling in je ogen. Vraag me niet hoe ik mijn hoofd nog steeds hoog houd en met vernieuwde kracht elke dageraad. Vraag het mij niet. Het antwoord zit niet in mij. Het zit in jou. Ik leef en adem wat jij me laat voelen. De zekerheid dat elke seconde van dit leven logisch is omdat jouw leven in mij bestaat. De zekerheid dat elke zwakte altijd vernieuwd wordt en onmeetbaar in kracht verandert. Voor jou. Voor de herinneringen ........ voor de geuren... voor wat je bent geweest, je bent en je zult zijn, elke keer als ik adem. Vraag me niks! Wees gewoon GELUKKIG . Het is in dat geluk en in jouw wezen dat alle antwoorden liggen. Ik? ... Er is één ding dat ik zeker weet: ik zal altijd zijn waar je ook bent. Ik heb mezelf pijn gedaan om jou. Voor altijd en eeuwig! "
Read more »

LIVE - Sergey Lazarev - You Are The Only One (Russia) at the Grand Final

Afbeelding
We can never let the word be unspoken We will never let our loving go come undone Everything we had is staying unbroken, now You will always be the only one You're the only one Won't ever give up 'cause you're Still somewhere out there Nothin' or no one's gonna keep us apart Breakin' it down but I'm still gettin' nowhere Won't stop, hold on Thunder 'n' lightning it's gettin' excitin' Lights up the skyline to show where you are My love is rising the story's unwindin' Together we'll make it 'n' reach for the stars You're the only one, you're my only one You're my life, every breath that I take Unforgettable, so unbelievable You're the only one, my only one I could have told you to slow down 'n' stay down I could have told you a secret, won't you keep it now Thinking of making a showdown when love is found Thinking of waiting till you're around Won't ever give up 'cause ...
Read more »