Mandala dagkaart

Alles valt op zijn plek en ergens toch ook weer niet. Juist in deze grillige dagen kom je zoveel facetten van het leven tegen. Van liefde tot angst. Van zorgen tot zekerheid. Van verlangen, gemis tot dankbaarheid. Steeds meer kom je wel het juiste tegen in je leven. Dat wat past. Dat waar je het gevoel hebt dat dit is wat je altijd al bedoelde en aan de andere kant voel je je nog ergens hangen in iets wat niet bij je past en waar je niet vanaf lijkt te komen. Dingen gaan snel en langzaam tegelijk. Het is er allemaal. Volledig. En het vraagt van jou om het te aanvaarden. Te ontvangen. Door je heen te laten gaan. Te lang heeft de tijd stilgestaan en te lang hebben gevoelens geen ruimte gekregen. Alles loopt in een bepaalde volgorde en daarom ben je nu pas, of nu al, hier waar je nu bent.

Omdat het echt door elkaar loopt kan het voelen als een flinke wind waar je zo af en toe wat stuurloos op je bootje zit. Normaal weet je altijd goed waar je heen wilt en welke richting je op moet maar hierin, waarin alles zo aanwezig is, voelt het onduidelijk. Maar ergens diep in jou schuilt een verlangen. Een diep, diep verlangen en dat is de stem waar je, door al het andere heen, naar mag luisteren. Alleen maar dat. Gewoon luisteren. Zien waar je wat afslagen genomen hebt die je niet meer zou nemen met het bewustzijn van nu. Afslagen die je ver van jezelf vandaan hebben gebracht, wat uiteindelijk heeft geresulteerd in een stevige bodem in jou. En soms vergeet je gewoon dat je stevig staat. Zeker wanneer de, voor jou zo, bekende emoties worden aangeraakt. Maar elke keer als je besluit het niet meer te geloven, om jezelf er aan te herinneren dat je meer bent dan dat. Dat je niet uit elkaar valt of verdwijnt. Dat je altijd jij bent en bij jou blijft, wat er ook gebeurd. Dan stukje bij beetje heeft de zwaarte minder grip en kan het op een natuurlijke manier door je heen stormen zoals alles op een natuurlijke manier door je heen kan stromen, precies zoals het altijd al de bedoeling is geweest.