Little House: Look Back to Yesterday

Ik heb een vreemd idee van wat een goede manier is om het weekend te beginnen. Zie je - hier in de buurt laat een van de satellietzenders herhalingen zien van Little House on the Prairie op weekendochtenden. En ik hou van die show. Ik heb alle boeken van Laura Ingalls Wilders gelezen en ik weet dat het tv-programma niet erg dicht bij haar echte leven staat. In zekere zin kun je zeggen dat ze de essentie van de boeken hebben genomen en op basis daarvan een schijnwereld hebben gecreëerd. Het tv-programma ging in zekere zin een eigen leven leiden. Voor mij zijn de personages heel echt, ook al weet ik dat het slechts fictieve personages zijn in een fictieve wereld. Begrijp me niet verkeerd - ik kan perfect het verschil zien tussen Laura Ingalls Wilder van de tv-show en Melissa Ellen Gilbert de actrice - en de echte Laura Ingalls Wilder. Maar voor mij is Laura van het tv-programma bijna net zo echt als de andere twee. Ik ben getuige geweest van haar leven sinds de allereerste shows. Ik heb met haar gehuild en met haar gelachen. Zij en haar vader, het personage Charles Philip Ingalls zoals gespeeld door Michael Landon, zijn soms mijn morele leidraad geweest. Ze zijn mijn herinnering geweest aan een manier van leven gebaseerd op eerlijkheid, vriendelijkheid en geloof in God en je medemens.

Dus toen ik vanmorgen wakker werd, zette ik de televisie aan en keek naar een andere aflevering van Little House - of zoals het is, een filmvervolg op de Little House-serie genaamd "Look Back to Yesterday". Het is een heel triest verhaal. Bij Albert Ingalls (de geadopteerde broer van Laura) wordt leukemie vastgesteld. Het verhaal, hoewel triest en hartverscheurend, is nog steeds een verhaal van hoop en leven. Charles en zijn gezin zijn destijds uit Walnut Grove verhuisd. Nadat hij de diagnose heeft gekregen, besluit Albert naar huis te gaan, naar Walnut Grove - om zijn resterende dagen door te brengen in het kleine stadje waar hij Albert Ingalls werd. Charles en Albert trekken in bij Laura, die nog steeds in Walnut Grove woont met haar man, Almanzo, en hun gezin. En het verhaal gaat verder van verdriet en verlies tot hoop, herinneringen en het feit dat het leven doorgaat.

Ondanks dat hij verzwakt is door zijn leukemie, is Albert vastbesloten om door te gaan met het creëren van goede herinneringen. Zijn laatste romance, die een droevig relaas van de verloren dromen van een zieke jongen had kunnen zijn, is een prachtige weergave van een liefde die geen tijd heeft in deze wereld, maar zoet is in alle droefheid.

Het laatste deel van de film, geregisseerd door Victor French (Isaiah Edwards), neemt ons mee naar de Keepsake Tree op een van de heuvels (of kleine bergen) buiten Walnut Grove. Albert, gesteund door de liefde van zijn familie en vrienden, beklimt de berg zonder hulp en opent de Keepsake-kluis om een ​​aandenken aan de doos toe te voegen. Om zijn laatste herinneringen toe te voegen aan die van zijn jeugd. En op de achtergrond steelt een jonge jongen een kus van een jong meisje - dat ene lichtstraaltje dat het verhaal nodig had om meer te zijn dan alleen een snikverhaal. Het is een herinnering aan hoop die verder gaat dan hoop - dat het leven doorgaat, zelfs tot het einde en dat er zelfs in de donkerste uren een lichtstraal is.

Ik ben geen religieus persoon. Ik weet niet zeker waar ik in geloof. Maar de geloofskracht die Michael Landon en Victor French ertoe heeft gebracht een wereld te creëren die zo aangrijpend en sterk, zo gedenkwaardig en zo geloofwaardig is, gebaseerd op de onvergetelijke verhalen van Laura Ingalls Wilder, is bewonderenswaardig. Wat ik wel weet, is dat Michael Landon zelf stierf aan alvleesklierkanker in 1991, een paar jaar na het einde van The Little House en twee jaar na de dood van zijn vriend en co-ster gedurende vele jaren Victor French. En ik geloof dat ze de Little House-films gebruikten om die lichtstraal over te brengen, die hoop zonder hoop, die ze vonden in hun geloof in God. Dat is waarom ik nu, vele jaren na hun dood, terugkom naar Little House.

Ja, het leven gaat door. Dat is een belangrijke les die ik heb geleerd door de dood van een schijnjongen in een schijnwereld, overgebracht in herhalingen van een tv-programma dat nu allang voorbij is.