Het pijnlijkste afscheid

 “Het pijnlijkste afscheid is het afscheid zonder dat er iets wordt uitgelegd.

Het zijn de plotselinge stilte, de onuitgesproken woorden, de onbeantwoorde vragen die je 's nachts achtervolgen.
Je ligt wakker en je hoofd wordt elk moment, elk woord, elke aanraking herhaalt, op zoek naar de reden waarom.
Maar er is geen antwoord, alleen een leegte die zich uitstrekt tot in de eeuwigheid.
Het is de pijn van het niet weten, van het niet begrijpen, van het in het ongewisse blijven met alleen je eigen gedachten om je gezelschap te houden.
En in die duisternis kom je langzaam tot het besef dat je misschien nooit zult weten waarom, dat is misschien wel de moeilijkste waarheid van allemaal.”

Vandaag 35 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder van een prachtige dochter.
Nooit verwacht dat ik haar ooit zou verliezen.

Wou eerst een bos bloemen sturen voor haar verjaardag, heb het niet gedaan omdat ik weet dat ze dan in de kliko belanden. Denken : ja ik denk nog steeds aan haar.
Hoop dat ze een leuke verjaardag heeft met vrienden en familie van haar Hubby.
Deze kant is af geserveerd, de familie inclusief haar zusje die MS heeft.
Zo jammer, we hadden samen kunnen zijn en deze dag kunnen vieren, want 35 jaar is ook een mijlpaal.

Ik herinner me de dag nog als gisteren toen ze op de wereld kwam, het eerste was wat de deed : Plassen en daarna huilen. Ze was de mooiste baby die ik ooit had gezien...Haar ogen waren kobalt blauw...