Bokeh (Film, 2017)

Tijdens een romantisch tripje naar IJsland ontdekt een jong Amerikaans koppel wanneer ze op een morgen wakker wordt, dat iedere persoon van de aarde verdwenen is. Hun strijd om te overleven en zich neer te leggen bij de gevolgen van de mysterieuze gebeurtenissen zorgt ervoor dat al hun opvattingen over de wereld en henzelf drastisch veranderen.

Bokeh is een Japanse term die onscherpe lichtpunten beschrijft. Het is een passend uitgangspunt bij het bespreken van deze film.

Zeker, er is veel aan deze film dat onscherp is. De boodschap heeft een diffuse kwaliteit die moeilijk vast te stellen is. Het meest specifiek gaat de ware boodschap ervan, zoals ik die begrijp, over de betekenis van ‘bestaan’.

Naarmate de film zich ontvouwt, heeft wat het betekent om te leven duidelijk verschillende betekenissen voor de hoofdpersonen. De één ziet de schoonheid en kansen in hun hernieuwde ‘vrijheid’, terwijl de ander zich er simpelweg door beperkt, geïsoleerd en onderdrukt voelt. Zoals het enige ondersteunende personage aangeeft, zijn we inderdaad "één en één en één".

Het probleem met deze film is dat hij zo stil en zo subtiel is, dat wil zeggen onscherp, dat hij heel begrijpelijk is, dat de betekenis ervan over het hoofd kan worden gezien. Persoonlijk vond ik Bokeh leuk, maar ik begrijp volledig waarom anderen er misschien niet zo van onder de indruk zijn. .

Opvallend is de visuele kwaliteit van deze film. De breedbeeldfilms zijn werkelijk adembenemend in combinatie met de uitzonderlijke, ruige natuurlijke schoonheid van IJsland. Wat dat betreft is deze film werkelijk uitmuntend.

Al met al een gemengde film waarvan ik persoonlijk vind dat hij wat meer focus moest bieden, een brede aantrekkingskracht moest hebben, maar toch een interessant kijkstuk is.
Jammer is wel dat er geen uitleg is op het einde van de film.
Meer een kwestie van : wat als ?