De moeilijkste les

 De moeilijkste les waarmee ik als volwassene te maken heb gehad, is de eindeloze behoefte om te overleven, ongeacht hoe gebroken ik me van binnen voel.

Het maakt niet uit of mijn hart pijn doet, of ik rouw om het verlies van iemand van wie ik hou, of dat ik te moe ben om zelfs maar uit bed te komen. Het leven wacht niet tot ik op adem kom. Het blijft vooruitgaan, onverschillig voor mijn pijn, en ik heb geen andere keus dan door te zetten, zelfs als elk deel van mij schreeuwt om een ​​moment van rust.
Maar wat nog moeilijker is, is het besef dat niemand je hier echt op voorbereidt. We groeien op met het vertrouwen in het comfort van een gelukkig einde, maar worden geconfronteerd met de harde realiteit dat overleven vaak betekent dat je moet doen alsof het goed met je gaat, terwijl dat niet zo is. En misschien is dat wel het moeilijkste deel: niet alleen maar overleven, maar dat in stilte doen, zonder het gewicht ervan te laten merken. Toch vinden we door dit alles kracht waarvan we niet eens wisten dat we die hadden, want ondanks de zwaarte blijven we in beweging.