Mijn Engel van Kristal
Mijn Engel van Kristal
Er zitten beelden - Geëtst in mijn kop
Waarin ik stervend blijf schreeuwen - Ga toch weg, lazer op
Toch blijven ze maar spoken - In het nachtelijk uur vooral
Ik vraag me steeds af - Hoe zoiets bestaat
Hoe kon dat tedere gevoel - Ineens zo omslaan in haat
Ik kan het niet begrijpen - En ik zie het steeds verkeerd
In mijn hoofd is zij dichtbij me - Zo dichtbij, zo verdomd levensecht
Mijn engel van kristal
Zij brak in honderdduizend scherven en sneed diep in mijn hard
Mijn engel van kristal
Haat verduisterde de zon en onze wereld werd zwart
In de duisternis volg in nu mijn hart
Mijn engel van kristal
Ik sluit mijn ogen – en zie haar daar staan
Wanneer ik dit kon voorspellen – had ik zeker niet gedaan
In de spiegel zie ik iemand - die ik nu niet meer herken
Haar leugens zijn benauwend – toch zo anders als ik ben
Al deze tranen – mijn hart gaat tekeer
Moment van schaamte – is toch geen verweer
Vermoord door mijn gedachten – glijd ik steeds een beetje weg
Verzonken in een wanhoop weet ik niet meer wat ik zeg
Mijn engel van kristal
Zij brak in honderdduizend scherven en sneed diep in mijn hard
Mijn engel van kristal
Haat verduisterde de zon en onze wereld werd zwart
Ik ontdekte haar geheim zijn kwam ten val
Mijn engel van kristal
Zij was alles
Wat ik begeerde in dit leven
Haar had ik
Mijn hele leven willen geven
Geef me kracht
Om steeds weer verder te gaan
Geef me macht
Om deze pijn te weerstaan
Mijn engel van kristal
De scherven vliegen rond diep in mijn ziel
Mijn engel van kristal
Ooit plukte zij de hoogste sterren maar vloog ook dikwijls stuk
Brengt elke man zijn eigen engel ten val
Mijn engel van kristal
Mijn engel van kristal
Mijn engel van kristal
Reacties
Een reactie posten