Het leed en de lasten
Het leed en de lasten die we dragen horen niet altijd bij ons, al voelt dat vaak wel zo. De angst, zwaarte of het verdriet zitten zo diep dat we altijd gedacht hebben dat het in ons karakter verankerd zat, zonder ons af te vragen of het klopt. Het zijn meestal de spiegels die onze kinderen ons voorhouden die de eigen pijn en/of worsteling met het ouderschap blootleggen. Een tafelopstelling kan een inkijk geven in intergenerationeel trauma.
Door de puzzelstukje op hun plek te leggen zien we hoe onze ouders gebukt gingen onder de last die onze grootouders hen onbedoeld doorgaven. Dit legt ook het grote onvermogen bloot om jou te kunnen geven wat zij zelf niet ontvingen. De emoties die de beelden oproepen kunnen intens zijn, met name fysiek. Regelmatig komen na een tafelopstelling griepachtige verschijnselen en intense moeheid voor. Goede zelfzorg en steun vragen zijn in die fase belangrijk.
Het is niet bij jou begonnen. Maar jouw moed om je lot te onderzoeken en aan te kijken kan wel levensveranderend zijn voor jou en je (toekomstige) kinderen. Je mag teruggeven wat niet van jou is, maar wat je gedragen hebt vanuit loyaliteit en liefde voor het systeem. Uitspreken dat je de lasten teruggeeft hoort daarbij, net als respect voor een ieders lot en dankbaarheid voor alles wat er is. Jij mag nu jouw leven gaan leven, vrij van wat niet het jouwe was om te dragen.
@mirjam weurninck
Reacties
Een reactie posten