Anne Louise Amaral, Syllogismen
Mijn dochter vroeg me
wat een leven lang
En ik zei hem dat het voor altijd is.
Natuurlijk lieg je,
zijn anders: vroeg ze daarna
wat voor altijd was
en ik kon het niet in universums plaatsen
parallellen, in conjuncties en disjuncties
van ruimte en tijd,
zelfs niet in de dood.
Al het leven is tot de dood,
maar ik wist dat de vraag onvermijdelijk was
nxt: wat is er om te sterven?
Dus ik zei voor altijd
Het was zo wijd, ik opende mijn armen wijd,
leidde haar af met halfweg spel.
(Aan het einde van alle wedstrijd,
dat zei je me morgen
wilde een leven lang bij me zijn).
Anne Louise Amaral, Syllogismen
Reacties
Een reactie posten