Cannibal King: Wat waren precies de King's Drops?
In ons moderne begrip wordt kannibalisme gewoonlijk beschreven als een woeste en barbaarse daad. In de zestiende en zeventiende eeuw was deze kijk op kannibalisme echter niet zo duidelijk, aangezien de consumptie van menselijke lichaamsdelen onder medische voorwaarden werd geaccepteerd en alleen voorbehouden was aan degenen die rijk of invloedrijk genoeg waren om een dergelijke behandeling te ondergaan.
Voor die tijd hadden andere culturen deogenschijnlijk positieve resultaten van medisch kannibalisme. De Romeinen dronken het bloed van gedode gladiatoren om hun vitaliteit te absorberen. Genezers uit het oude Mesopotamië en India geloofden ook in het gebruik van menselijke lichaamsdelen bij de medische behandeling van individuen, en merkten op hoe ze hen van verschillende ziekten konden genezen.
Binnen het vroegmoderne Europa werd de acceptatie van medisch kannibalisme voor het eerst gepopulariseerd in de zestiende eeuw door de Zwitserse alchemist Paracelsus (circa 1493-1541). Paracelsus geloofde dat de consumptie van een deel van het menselijk hoofd een probleem in het schedelgebied van een zieke persoon zou kunnen oplossen. Hij beweerde dat de beste schedels die konden worden ingenomen, specifiek die van mannen waren die, in hun beste jaren, een gewelddadige dood waren gestorven.
Een andere bewering van Paracelsus was dat menselijk bloed goed was om te drinken; het werd gebruikt om een ziek persoon te genezen of om vitaliteit te herwinnen, en er werd zelfs voorgesteld om het product uit een levend lichaam te halen. De belangrijkste redenering achter deze kannibalistische opvattingen was de overtuiging dat menselijke resten, of het nu bloed of botten zijn, de geest van het lichaam bevatten. Zelfs na de dood bleef de religieuze greep van de kerk op mensen bestaan, aangezien het idee van de geest ervoor zorgde dat deze overblijfselen destijds wonderbaarlijk leken, en met de geest van het lichaam waren ze in staat om de meeste kwalen te genezen of te helpen.
Het religieuze concept van het goddelijke recht van koningen had ook betrekking op het menselijk lichaam, aangezien het publiek geloofde dat het lichaam van een koning wonderbaarlijke eigenschappen bezat doordat het was gekozen door en gemaakt naar het beeld van God. De Royal Touch werd gepopulariseerd in de zestiende eeuw en, zoals de naam al doet vermoeden, betrof het de monarch die een zieke persoon de handen oplegde met als doel hem te genezen, ongeacht zijn klasse. De executie van koning Karel I in 1649 veranderde dit geloof echter in een meer kannibalistisch geloof; met enthousiaste toeschouwers die zijn bloed opvegen met zakdoeken, in de overtuiging dat het hen zou genezen van hun kwalen en ziekten.
In Engeland werd een vorm van medisch kannibalisme geïntroduceerd door Jonathan Goddard (1617-1665). Goddard was een Engelse arts, bekend als legerchirurg voor de troepen van Oliver Cromwell en als zijn persoonlijke arts. Net als Paracelsus geloofde Goddard dat de verbrijzelde schedels van degenen die een gruwelijke dood leden, bij inname aanzienlijke gezondheidsvoordelen hadden; de vermeende geneeswijzen waren niet alleen voorbehouden aan aandoeningen van het hoofd en de hersenen, maar ook aan neurologische aandoeningen zoals epilepsie. Goddard wilde ook dat de schedels die hij gebruikte specifiek uit Ierland kwamen; zijn redenering hiervoor kwam grotendeels voort uit zijn extra verlangen om schedelmos in zijn brouwsel te verwerken. Men geloofde niet alleen dat schedels dienden als ongelooflijke remedies voor een groot aantal ziekten, maar schedelmos had ook schijnbare genezende eigenschappen; de theoloog Richard Baxter (1615-1691) gebruikte bijvoorbeeld schedelmos om zijn neusbloedingen te verhelpen. In Ierland was het de gewoonte om de hoofden van hun vijanden niet als waarschuwing te begraven, daarom groeide er mos over de onbegraven schedels, waardoor schedels uit Ierland wenselijker werden. Goddards brouwsel van vijf pond gebroken menselijke schedels en schedelmos werd op de markt gebracht als 'Goddard's Drops'. Hij bestempelde ze als wonderdruppels en beweerde dat ze alle kwalen konden genezen. Goddards reputatie vloeide voort uit zijn lidmaatschap van de Royal Society, waar koning Charles II ongetwijfeld deze schijnbare wonderbaarlijke remedie ontdekte en besloot het brouwsel te kopen voor £ 6.000 - omgedoopt tot de 'King's Drops'. de gewoonte was om de hoofden van hun vijanden niet als waarschuwing te begraven, daarom zou er mos over de onbegraven schedels groeien, waardoor schedels uit Ierland wenselijker werden. Goddards brouwsel van vijf pond gebroken menselijke schedels en schedelmos werd op de markt gebracht als 'Goddard's Drops'. Hij bestempelde ze als wonderdruppels en beweerde dat ze alle kwalen konden genezen. Goddards reputatie vloeide voort uit zijn lidmaatschap van de Royal Society, waar koning Charles II ongetwijfeld deze schijnbare wonderbaarlijke remedie ontdekte en besloot het brouwsel te kopen voor £ 6.000 - omgedoopt tot de 'King's Drops'. de gewoonte was om de hoofden van hun vijanden niet als waarschuwing te begraven, daarom zou er mos over de onbegraven schedels groeien, waardoor schedels uit Ierland wenselijker werden. Goddards brouwsel van vijf pond gebroken menselijke schedels en schedelmos werd op de markt gebracht als 'Goddard's Drops'. Hij bestempelde ze als wonderdruppels en beweerde dat ze alle kwalen konden genezen. Goddards reputatie vloeide voort uit zijn lidmaatschap van de Royal Society, waar koning Charles II ongetwijfeld deze schijnbare wonderbaarlijke remedie ontdekte en besloot het brouwsel te kopen voor £ 6.000 - omgedoopt tot de 'King's Drops'. Hij bestempelde ze als wonderdruppels en beweerde dat ze alle kwalen konden genezen. Goddards reputatie vloeide voort uit zijn lidmaatschap van de Royal Society, waar koning Charles II ongetwijfeld deze schijnbare wonderbaarlijke remedie ontdekte en besloot het brouwsel te kopen voor £ 6.000 - omgedoopt tot de 'King's Drops'. Hij bestempelde ze als wonderdruppels en beweerde dat ze alle kwalen konden genezen. Goddards reputatie vloeide voort uit zijn lidmaatschap van de Royal Society, waar koning Charles II ongetwijfeld deze schijnbare wonderbaarlijke remedie ontdekte en besloot het brouwsel te kopen voor £ 6.000 - omgedoopt tot de 'King's Drops'.
Koning Charles II staat bij geleerden niet alleen bekend als de partijkoning, maar ook als een intellectueel die zeer geïnteresseerd was in alchemie en scheikunde. Hij charterde met name de Royal Society in 1662, waardoor het de meest prestigieuze en, naar huidige termen, oudste wetenschappelijke samenleving in Groot-Brittannië werd. Historici schrijven Charles' interesse in wetenschap toe aan zijn leermeester William Harvey (1578-1657). Harvey was de eerste bekende arts die de circulatie en bloedeigenschappen van het lichaam volledig en gedetailleerd beschreef. Bovendien assisteerde hij tijdens zijn ballingschap in Frankrijk na de executie van zijn vader zijn vriend, de graaf van Buckingham, bij wetenschappelijke experimenten, en bij zijn terugkeer in Engeland beschrijven geleerden Charles als een bekwaam chemicus, waarbij tijdgenoten verbaasd waren over zijn enorme kennis.
Hij was niet alleen bekwaam op dit gebied, maar Charles was ook serieus verdiept in de kunst van scheikunde en alchemie. In het paleis van Whitehall liet hij een laboratorium installeren dat vanuit zijn slaapkamer gemakkelijk te bereiken was. Het was dit grote enthousiasme voor de wetenschap dat hem ertoe bracht de Royal Society op te richten, omdat hij ruimte wilde creëren voor een meer academische en geleerde benadering van wetenschap.
Daarom was het geen verrassing dat Charles geïntrigeerd was door Goddards beweringen en ontdekkingen. Persoonlijk geloofde hij volledig in het concept van de druppels, waarbij hij het poeder aan wijn of chocolade toevoegde en de hele dag door van het mengsel nipte. Charles zou de druppels ook op nietsvermoedende hovelingen hebben gebruikt, met de hulp van zijn privésecretaris William Chiffinch, om geheimen van hen te verkrijgen; bewerend dat ze ook op deze afdeling wonderbaarlijke eigenschappen zouden hebben.
Het is echter niet verwonderlijk dat de meerderheid van de moderne geleerden gelooft dat de inname van deze wonderdruppels de dood van Charles versnelde, aangezien de doktoren op zijn sterfbed ongeveer 40 druppels per dag in zijn keel goten.
Na de dood van Charles in 1685 werden de 'King's Drops' nog steeds op de markt gebracht, nog steeds aangekondigd als een wonderbaarlijke remedie, en alleen beschikbaar voor de rijken en belangrijken. In een wanhopige poging om haar leven te redden, wendden de koninklijke doktoren zich opnieuw tot de druppels om een andere monarch te genezen: Queen Mary II. Desalniettemin werkten de druppels niet en Mary stierf in 1694. De laatste gedocumenteerde verkoop van schedels werd pas in 1778 geregistreerd, maar het medische kannibalisme als geheel kwam in de negentiende eeuw tot stilstand in Engeland.
Bij nader inzien was medisch kannibalisme niet alleen kennelijk immoreel, maar op zijn hoogtepunt ook volkomen hypocriet. Het was tijdens de zestiende eeuw dat Engelse en Europese grootmachten begonnen aan een zoektocht naar wereldwijde verkenning. Met deze verkenning kwam de kolonisatie van Amerika. Dit is waar de hypocrisie op het toneel komt, aangezien de kolonisten hun brandmerken van de inboorlingen als woeste kannibalen gebruikten als een excuus om een groot aantal wreedheden te begaan. Dichter bij huis werd de legende van Sawney Bean rond de zestiende eeuw populair in Groot-Brittannië, bewerend dat hij en zijn clan in 25 jaar tijd meer dan duizend mensen hadden vermoord en opgegeten.
Dit maakte het idee van kannibalisme niet alleen volkomen barbaars, maar ook gevreesd, waardoor de vraag ontstond waar de grens voor kannibalisme lag en of die er wel was. Als het rechtstreeks eten van mensen verkeerd was, waarom werd de inname van bloed en menselijke schedels dan toegestaan en als wonderbaarlijk beschouwd?
Geschreven door Marnie Camping-Harris
Reacties
Een reactie posten