Maria Francisca de Orleans-Braganza

 Maria Francisca de Orleans-Braganza was een opvallende figuur in de 20e eeuwse Europese aristocratie. Maria Francisca was de dochter van Peter de Alcantara van Orleans-Braganza, prins van Gran Para, en Isabel Dobr ženska van Dobr ženicz. Haar afkomst verbond haar met koninklijke huizen van Brazilië en Frankrijk, als afstammeling van Keizer Pedro I van Brazilië en koning Luis Felipe I van Frankrijk.

Sinds haar geboorte werd Maria Francisca ondergedompeld in een wereld van titels en onderscheidingen. Ze had niet alleen de titel prinses van Orleans-Braganza, maar ze werd ook erkend als Infanta de Portugal, hertogin van Guimar ães, markies van Vila Viçosa, gravin van Arraiolos, gravin van Neiva en gravin van Ourém. Haar leven weerspiegelde de complexiteit en pracht van de Europese monarchieën van toen.

In 1942 trouwde Maria Francisca met Eduardo Nuño de Braganza, de Portugese troonpretendent, en sloot zich aan bij de Braziliaanse en Portugese takken van het Huis Braganza dat sinds 1826 verdeeld was. Dit huwelijk was meer dan een vereniging van twee mensen; het symboliseerde de hereniging van twee dynastieke lijnen gescheiden door de geschiedenis.

Maria Francisca en Eduardo Nuño kregen drie kinderen: Eduardo Pio, Enrique en Miguel. Eduardo Pio, de oudste van hen, zette de nalatenschap voort als huidige troonpretendent van Portugal. Via haar kinderen liet Maria Francisca een blijvende erfenis na die blijft bestaan in de herinnering van de Europese adel.

Prinses Maria Francisca, door haar familie liefdevol bekend als "Chica", bracht haar eerste jaren door in Normandië en bezocht Brazilië voor het eerst op 6-jarige leeftijd in 1920. Deze reis markeerde het begin van een hechtere relatie met zijn thuisland, die werd versterkt met haar terugkeer in 1922 ter viering van de honderdjarige onafhankelijkheid van Brazilië.

Maria Francisca de Orleans-Braganza overleed op 15 januari 1968 in Lissabon, Portugal. Haar graf bevindt zich in het klooster van de Wonden van Christus, in Vila Viçosa, een plek die de herinnering van zijn bijdrage aan de geschiedenis van de aristocratie bewaart.