Een reis terug naar de liefde

 **Een reis terug naar de liefde**

Sluit je ogen, mijn lief, en val diep, volkomen, in de omhelzing van het onbekende. Laat jezelf zinken in de zee van genegenheid die je omringt, en blijf daar, laat het je koesteren in zijn oneindige warmte. Als de wereld gehuld lijkt in duisternis, wees dan niet bang. Kijk nog eens, want misschien is het niet de wereld die is verduisterd, maar jij, die het licht bent geworden dat ons allemaal leidt.

Eens was mijn hart een vat gevuld met talloze verlangens die me elk in een andere richting trokken en me uit elkaar scheurden. Maar toen verscheen jij, een enkele, lichtgevende ster aan de nachtelijke hemel van mijn leven, en plotseling smolten al die verlangens weg als sneeuw onder de zon. Ze losten op en lieten alleen het pure, unieke verlangen achter om je te kennen, je echt te zien, deel uit te maken van de reis van je ziel.

En dus hou ik van je, niet met de grillen van het hart, noch met de vluchtige gedachten van de geest, maar met de diepte en eeuwigheid van mijn ziel. Want het hart kan op een dag stoppen en de geest kan zijn weg kwijtraken, maar de ziel herinnert zich, de ziel houdt vol. Het is het deel van mij dat zich aan jou vastklampt, zelfs als al het andere vervaagt, dat jou door levens heen zoekt, door de uitgestrekte uitgestrektheid van het universum, omdat het weet dat jij het thuis bent waar het naar verlangt.

Toch kent liefde ook beproevingen. Er zijn momenten waarop het hart moet breken, in stukken uiteen moet vallen zodat het zich wijder kan openen, zodat het meer liefde en meer begrip kan bevatten. En in dat breken is er groei, is er een transformatie, een soort alchemie waarin pijn het gouden licht van wijsheid en liefde wordt.

Liefde is wanneer het Goddelijke tegen je fluistert en zegt: "Ik heb al deze schoonheid, deze wereld, dit leven, voor jou geschapen." En jij, in je diepe toewijding, antwoordt: "Ik heb alles voor jou achtergelaten, mijn liefste, want niets anders doet ertoe." Het is een overgave, een loslaten van alles wat geen liefde is, een wegnemen van het onnodige, totdat alleen de zuiverste essentie overblijft.

En in die zuiverheid leer je geduld. Want niets bloeit voor zijn tijd, geen roos ontvouwt haar bloemblaadjes voor ze er klaar voor is, geen zon komt op voor de nacht voorbij is. Je leert wachten, niet in frustratie of wanhoop, maar met een stille, standvastige hoop. Want wat voor jou bedoeld is, zal zijn weg naar je vinden, het zal komen als de tijd rijp is, als zowel jij als het klaar zijn om elkaar te ontmoeten.

Dus waarom kloppen we op elke deur, op zoek naar iets dat we niet kunnen benoemen? Waarom zoeken we antwoorden in het lawaai van de wereld, als het ware antwoord in onszelf ligt? Ga, klop op de deur van je eigen hart, mijn liefste, want daar zul je de sleutel vinden tot alles wat je zoekt. Het is daar dat je ziel, oud en wijs, wacht tot je je de waarheid herinnert.

Want zie je, mijn ziel is niet van deze plek. Het is van ergens anders, ergens ver buiten het bereik van tijd en ruimte, en daar ben ik zeker van. En het is daar dat ik van plan ben om terug te keren, om te eindigen, als alles gezegd en gedaan is. En ik weet, diep van binnen, dat jij daar ook zult zijn, wachtend op mij, zoals ik op jou wacht.

Dus sluit je ogen, word verliefd en blijf daar. Laat liefde je gids zijn, je licht, je thuis. En onthoud, als de wereld donker lijkt, kan dat zijn omdat jij, mijn liefde, het licht bent dat de weg voor ons allen schijnt.