About a Boy (2002)

 De twaalfjarige Marcus Brewer woont samen met zijn chronisch depressieve alleenstaande moeder, Fiona Brewer. Zowel Fiona als Marcus verslaan hun eigen respectievelijke drummers. Marcus zal doen wat hij kan om zijn depressieve moeder gelukkig te maken, zelfs als het hemzelf verdriet doet. Als zodanig realiseert hij zich dat hij als anders wordt gezien dan de meeste kinderen, aangezien zelfs de zelfbenoemde rare kinderen niet met hem willen omgaan omdat hij het doelwit is van pesterijen. Een deel van de beschimpingen tegen hem is het feit dat hij zingt en tegen zichzelf spreekt zonder zelfs maar te beseffen dat hij het doet. Ondertussen is de achtendertigjarige Will Freeman een slapper die comfortabel heeft geleefd van de royalty's van een lied geschreven door zijn overleden vader, en als zodanig nog nooit in zijn leven een dag heeft hoeven werken. Hij is een eenzame man die zichzelf als de eerste en enige prioriteit in het leven beschouwt. Hij komt op het idee dat het daten met alleenstaande moeders voldoet aan zijn egoïstische, vleselijke behoeften. Het is in deze hoedanigheid dat Will Marcus ontmoet, aangezien Suzie, een van Will's alleenstaande moederveroveringen, bevriend is met de Brewers. Marcus probeert aan zijn leven te ontsnappen, maar wil dat Will met Fiona uitgaat en infiltreert Wills leven, tot grote ergernis van Will. Will begint langzaamaan te beseffen dat Marcus meer is dan alleen een lastpost, maar eerder iemand die wat begeleiding nodig heeft bij het navigeren door de beproevingen van de adolescentie en de beproevingen van het omgaan met een suïcidale moeder, en misschien kan hij een klein onderdeel zijn van het geven van die leiding. Omgekeerd kan Marcus Will misschien de weg wijzen om een ​​echte volwassene te worden.

'About a Boy' werd aangeprezen als een geweldige make-over voor Hugh Grant... en dat is ook zo. Voorbij is zijn beruchte, onhandige Engelse foprol, zijn pluizige haar is verloren gegaan door een scherpe, stijlvollere snit. Hier speelt hij een rijke egoïstische nietsnut, Will, die door het leven vaart met de royalty's van een lied dat zijn overleden vader jaren geleden schreef. Via de groep van een alleenstaande moeder vindt hij een geweldige manier om vrouwen te ontmoeten die er niet bij betrokken willen zijn. Daar ontmoet hij de vreemde twaalfjarige jongen Marcus (Nicholas Hoult), die samenwoont met zijn depressieve, suïcidale moeder Fiona (Toni). Collet). Door een tragische gebeurtenis zoekt Marcus troost bij de onverschillige Will, die begint te beseffen dat het leven meer is dan de hele dag thuis zitten.

Hugh Grant is hier in topvorm; hij legt zijn oude rollen af ​​voor die van een frissere, jongere man. Hij is in staat charme en egoïsme over te brengen, niet alleen door middel van woorden, maar ook door zijn maniertjes. Later in de film brengt hij zelfs oprechte, minzame warmte over, zonder dat mijn tanden knarsen… Even indrukwekkend is Toni Collette als de verdrietige moeder van Marcus. Haar karakter heeft een tragisch gevoel, een echt gevoel van wereldmoeheid, overgebracht in een geweldige combinatie van make-up en acteren. De echte ster van de film is – voor mij – Nicholas Hoult als de jonge jongen die Will helpt tot inzichten over zijn leven te komen. Hij komt niet rond met een schattig uiterlijk, zoals veel te veel kinderacteurs, omdat hij echt kan acteren – van de onschuld van een kind (wanneer hij zijn moeder en Will bij elkaar probeert te krijgen), tot de simplistische overpeinzingen van kinderen die kan niet begrijpen waarom sommige mensen pijn doen (zoals zijn moeder). Net als Osment (met wie hij zichzelf amusant vergelijkt), laat Hoult zien dat kindacteurs net zo, zo niet beter, capabel zijn als hun ouders.

Het script van de film is geestig, zonder ronduit hilarisch te zijn. Het is wat je van de Britse comedymarkt mag verwachten (afgezien van het zwakke `Ali G indahouse'). Omdat het een Britse komedie is, kun je voorspellen waar het naartoe gaat, en er zijn onderweg relatief weinig verrassingen. Dat gezegd hebbende, de karakters zijn sterk genoeg geschetst en de humor is van een voldoende hoog niveau, zodat je onderweg meer dan vermaakt zult worden.

Het is verrassend om te zien dat deze film werd geregisseerd door de gebroeders ‘American Pie’ Weitz, omdat zij een doordachte, contemplatieve sfeer aan de film toevoegen, zonder te verzanden in nutteloze cameratechnieken. schermdoekjes. Ze hebben ook een goede keuze gemaakt door Badly Draw Boy de hele soundtrack te laten componeren, omdat dit heel goed past bij de toon van de film.

Er is niets bijzonders aan 'About a Boy', maar wat hier staat is verrassend goed gedaan. Het is een leuke film, waar je op een avond lekker bij kunt ontspannen.