Liefde of een grens?

 Liefde of een grens?

Liefde kan niets anders zijn dan volledig accepterend. Het sluit niets uit en is oordeelvrij. Het is als een vredige Zijns-toestand. Liefde is niets anders dan iets of iemand, of een deel van iemand, er volledig kunnen laten zijn en kan overal Zijn en inzitten. Er bij kunnen zijn of er voor iemand kunnen zijn zonder dat we iets willen van diegene, zonder dat we er iets van vinden en zonder dat we -iets van- iemand willen veranderen. En dit geldt natuurlijk ook voor onszelf. Kunnen Zijn bij onszelf. En zodra we zelf ergens geen weerstand tegen hebben betreft een bepaald deel van onszelf, kan een ander ons hierin ook niet raken.De ander laat ons alleen maar zien waartegen er in ons nog weerstand bestaat (en dus geen liefde).

En we kunnen van liefde naar weerstand verschuiven, voor onszelf, maar ook ten opzichte van een ander. Soms zijn we in liefde, kunnen we in liefde zijn, en soms laat iemand ons iets zien waar we moeite mee hebben (in onszelf) waardoor we in de weerstand schieten. Dan kunnen we -even- niet in liefde zijn (voor dat deel of thema) in onszelf en dus niet in liefde voor de ander. Dan zijn we even niet open en onbevangen en zijn we geneigd om een grens aan te geven door bijvoorbeeld iets te willen veranderen of uit de weg te gaan.

Het is belangrijk wanneer we even geen liefde kunnen opbrengen (voor de ander en onszelf) dat we dit niet wegstoppen omdat we er zo graag voor de ander willen zijn. Omdat we zo graag onvoorwaardelijk lief willen hebben. Het is niet de bedoeling dat we eindeloos moeten gaan accepteren omdat we zo graag liefdevol willen zijn.

We kunnen alleen in liefde zijn wanneer er niets in ons is aangeraakt door de ander -of ons door de ander wordt gespiegeld- wat ons laat zien waar wij zelf niet in liefde kunnen zijn voor onszelf en dus voor de ander. Dus hierom gaan we wél bewust kijken naar wat ons wordt laten zien waar wij -nog- niet liefdevol kunnen zijn. Zijn we ergens bang voor? Hebben we weerstand tegen iets dat we niet willen voelen of ervaren? Mogen we ons keren naar onze schaduw? Wellicht kunnen we hierin liefde brengen waardoor we weer kunnen gaan ontspannen betreft dit bepaalde thema of deze situatie.

Maar hieraan zitten grenzen.

Er zijn nu eenmaal zaken die we niet willen of kunnen accepteren van iemand en het is belangrijk dat we dit aan onszelf (en de ander) gaan erkennen. Dat we gaan erkennen dat we er bijvoorbeeld aan onderdoor gaan. Dat het misschien niet goed voelt of dat we het niet meer aankunnen. Het lijkt er hier op dat we niet liefdevol zijn omdat we een grens stellen. En liefde is natuurlijk grenzeloos en alles accepterend. Maar we vergeten wel eens dat we ook nog 'mens' zijn en leven in de dualiteit. We hebben te maken met het voortdurend zoeken naar balans. Balans tussen rust en beweging, tussen iets voor een ander willen doen en voor onszelf kiezen, tussen verantwoordelijkheid nemen en iets op z'n beloop laten etc. Het is een continu aanvoelen van onszelf, en hier vervolgens bewust onze keuzes op baseren.

Ik ken bijvoorbeeld iemand waarvan zij jarenlang in een huwelijk zat waarbij de man het 'nodig had' om ook met andere vrouwen het bed te delen. Omdat zij veel met bewustwording bezig was, was zij geneigd om te proberen de situatie te accepteren omdat zij zich anders niet liefdevol voelde. Ze dacht dat als ze maar bewust genoeg naar haar eigen stuk (gevoelens en emoties) zou kijken, dat ze uiteindelijk wel in acceptatie zou kunnen gaan. Maar dat lukte niet. Het was een voortdurende worsteling en het lukte niet om de situatie en de behoeftes van haar man te accepteren. Dat was op dat moment waar voor haar. En om dat te gaan erkennen, heeft even geduurd. Want er speelde natuurlijk ook andere zaken mee als 'bang zijn om alleen te zijn' en 'bang zijn om het zelf te doen' waardoor zij niet kon kiezen voor zichzelf en kon luisteren naar wat 'zij' nodig had. De liefde voor haarzelf was nog niet in die mate dat zij genoeg liefde voor zichzelf voelde en niets van buiten haarzelf nodig had. En op het moment dat zij meer in haar kracht stond en meer zelf-liefde voelde (door haar eigen ontwikkeling en proces) was zij ineens in staat om haar waarheid te voelen en te erkennen. En die was dat zij niet wilde leven met een man die deze behoeftes had. Ook al hield zij oprecht van hem, toch koos zij ervoor om geen relatie meer met hem te onderhouden. Terwijl haar liefde gewoon bleef bestaan, alleen dan zonder relatie.

Het is dus belangrijk dat we onze waarheid die er op dat moment in ons bestaat gaan erkennen aan onszelf en de ander door het er bewust te laten zijn en dit wellicht te delen. Het is niet de bedoeling dat we zogenaamd in naam van de liefde zaken wegstoppen, zeker niet als we er zelf aan onderdoor gaan en 'het' ten koste gaat van onszelf. De vraag is dan ook altijd; zijn we werkelijk accepterend en dus liefdevol naar de ander? Of trachten we te accepteren vanuit een verborgen agenda? Omdat we nog iets van de ander nodig hebben en zijn we dus nog niet dermate liefdevol naar onszelf?

Dit betekent dus dat wij enerzijds mogen kijken naar ons eigen aandeel in een situatie om onze ervaring (perceptie) met de ander te veranderen door een innerlijke transformatie die wij zelf ondergaan, en anderzijds komen we soms tot de ontdekking dat we iets níet kunnen accepteren van de ander. Dit is een proces en heeft tijd nodig om te ontdekken hoe de vork in de steel zit. En hoe beter we contact hebben met onszelf, en onszelf kennen en aanvoelen, hoe beter we weten wat waar is voor ons op dat moment. Wat we nodig hebben, en wat goed is voor ons. Wat voelt als schaduw waartegen weerstand bestaat en wat we aan mogen gaan, óf wat voelt als iets wat gewoonweg niet goed voor ons is en niet ons pad is, of niet onze manier is.