Hard to Kill (1990)

 1983. Met keihard bewijs van politieke corruptie heeft LAPD-detective Mason Storm ongewenste aandacht getrokken van de maffia en haar politieke aanhangers. Met corrupte agenten die elke stap van hem in de gaten houden, nodigt Storm al snel geweld uit in zijn huis wanneer huurmoordenaars zijn familie decimeren en hem voor dood achterlaten. Maar in 1990, zeven jaar na het levensveranderende incident, herstelt de veerkrachtige Storm op wonderbaarlijke wijze van een diepe coma. Bloed eist echter gerechtigheid en Storm heeft nog steeds losse eindjes aan elkaar te knopen. Terwijl Mason verdergaat waar hij was gebleven, kan zelfs een leger van schurken hem de kans niet ontnemen om wraak te nemen. Wie vreest immers de dood als ze al dood zijn?

Er schoot me iets te binnen toen ik Hard to Kill (1990) keek. Nadat ik de film had gezien, moest ik denken aan de Kill Bill-films en vroeg ik me af of het plot van Hard to Kill Quentin Tarantino inspireerde om de serie te maken. Dat lijkt er wel op. Zowel Hard to Kill als de twee Kill Bill-films zijn wraakfilms, maar met twee heel verschillende personages. Beide personages worden doodgeschoten en in coma gebracht, en beiden worden een paar jaar later wakker om wraak te nemen op hun vijanden. En hoewel ik de bloederige, vermakelijke Kill Bill-films beter vind, moet ik zeggen dat Hard to Kill een licht vermakelijke actiefilm is.

De film heeft Steven Seagal in de hoofdrol, die de LA-agent Mason Storm speelt, die een maffioso filmt die door criminelen wordt ingehuurd om iemand te vermoorden. Storm kan geen duidelijk beeld krijgen van de man die de maffioso heeft ingehuurd, maar herkent de stem. Maar dan wordt Storm gepakt en wordt er een moord op hem gepleegd. Er worden meer criminelen naar zijn huis gestuurd, waar ze hem en zijn vrouw en kind vermoorden.

Maar er is een addertje onder het gras. Storm is niet helemaal dood, maar in coma, en na zeven jaar wordt hij wakker in een ziekenhuis, waar de schurken arriveren om hem af te maken. Hoe ze erachter komen dat hij leeft en gezond is, is mij onbekend. Storm weet zichzelf en een knappe verpleegster, Andy Stewart (Kelly LeBrock), te redden en ze besluiten onderdak te zoeken in Andy's huisje, waar Storm zichzelf geneest door fijne naalden in zijn huid te steken en zijn Aikido beoefent.

Hij realiseert zich al snel dat een corrupte senator (William Sadler) hem heeft vermoord en hij besluit hem uit te schakelen, samen met een corrupte agent (Andrew Bloch) die bij het plan betrokken is.

Seagal is hier effectief als de agent die kruisvaarder is geworden, maar zijn personage is minder overtuigend dan zijn Nico Toscani in zijn eerdere speelfilm, Above the Law (1988). De beste vechtscène vindt misschien plaats bij een overval op een slijterij, waar Seagal het opneemt tegen vier schurken.

Er zijn een aantal sterke optredens van de bijrolspelers. Maar Kelly LeBrock, die op de tweede plaats staat, had meer nodig in haar rol als de verpleegster, maar het is vrij duidelijk dat ze in de film is geplaatst, omdat ze destijds Seagals vrouw was. We komen niet veel over haar personage te weten en we hebben bijna het gevoel dat ze hier een ondankbare rol heeft.

William Sadler is hatelijk in zijn rol als de corrupte senator en Frederick Coffin is overtuigend als Seagals ex-partner die iets dierbaars heeft voor Seagal. Iets wat ik niet mag onthullen.

Hard to Kill is niet op hetzelfde niveau als de eerdere Above the Law, of Under Siege (1992). Seagals eerste twee films waren goede pogingen, maar daarna schakelde hij over op minder plezierige rollen in films, die overwogen om grote hoeveelheden grafisch geweld en vechtkunstgevechten in zijn films te stoppen, zodat ze een grote hit konden worden, zoals zijn latere film, Marked for Death (1990).

Hard to Kill is een film die als entertainment werkt (de martial arts-scènes zijn overtuigend), ondanks de absurde plot (de held wordt wakker in een coma en verslaat de slechteriken). Het is mild vermakelijk, maar vergeleken met zijn slechtste pogingen is het een van Seagals beste.