Return of the King: The Fall and Rise of Elvis Presley (2024)

 Hij had één kans om de wereld te laten zien dat hij nog steeds de King of Rock 'n' Roll was. Ontdek het verhaal achter Elvis Presley's triomfantelijke comebackspecial uit '68.

Dit is een hele goede documentaire over Elvis Presley. Het draait om zijn Comeback Special uit 1968. De film is een soort metgezel van de zeer succesvolle film Baz Luhrmann. Baz wordt uitgebreid geïnterviewd samen met Priscilla Presley. Er is hier meer dan alleen de Comeback uit 1968 - het belangrijkste deel van het verhaal is wat leidde tot de noodzaak van de Comeback. Dat was een reeks van monetair belangrijke, maar cultureel rampzalige beslissingen van zijn manager, kolonel Tom Parker. De beelden zijn geweldig. De muziek is geweldig.
In een tijdperk van perfect samengestelde sociale media-persona's en door algoritmen aangestuurde sterrendom, herkadert "Return of the King" Elvis niet alleen - het houdt een spiegel voor aan onze eigen tijd. Door een meesterlijk heronderzoek van iconische momenten, met name de rauwe elektriciteit van de '68 Comeback Special, haalt deze documentaire niet zozeer verloren beelden naar boven als wel decennia aan opgebouwde mythologie weg om een ​​schokkende waarheid te onthullen: we hebben Elvis de hele tijd door de verkeerde kant van de telescoop bekeken. Het
genie van de film ligt in de reconstructie van bekende scènes, met name uit 1968, waarin we eindelijk begrijpen wat we eigenlijk zien: niet alleen optredens, maar ook ontsnappingen uit de gevangenis. Wanneer Elvis door "If I Can Dream" scheurt, blijft de camera hangen bij momenten die we eerder hebben gezien maar nooit echt hebben begrepen - dit is niet zomaar een comeback, het is een man die letterlijk bevrijdt van zijn ketenen, al is het maar voor even. Het zweet komt niet van de felle lichten; het komt van de inspanning om het gordijn van de realiteit zelf weg te trekken.
Kolonel Tom Parker komt niet alleen naar voren als manager, maar ook als architect van beperkingen, een meesterbouwer van gouden kooien. Maar wat deze voorstelling zo spookachtig maakt, is niet de schurk, maar de relevantie ervan - hoeveel kolonel Parkers bestaan ​​er vandaag de dag, hun methoden verfijnd door technologie, hun controle absoluut gemaakt door algoritmen en analyses?
De krachtigste onthulling van de documentaire komt in de deconstructie van Elvis' beruchte nervositeit voor optredens. Dit waren niet de zenuwen van een onzekere ster - het waren de trillingen van een menselijk lichaam dat zich voorbereidde om iets groters dan zichzelf te kanaliseren. Bekijk zijn handen trillen voor de special van '68, en zie vervolgens diezelfde handen minuten later het podium domineren met bovennatuurlijk zelfvertrouwen. Dit is geen podiumvrees die overwonnen wordt; het is transformatie die gedocumenteerd wordt.
Het moderne publiek dat gewend is om hun sterren als merken te zien, zal hier iets vreemds en tegelijkertijd diep vertrouwds vinden. De film spreekt onze taal - hij begrijpt onze obsessie met optreden, onze aanbidding van uitmuntendheid, onze eindeloze zoektocht naar het volgende niveau. Maar onder dit vertrouwde kader plant het een verwoestende vraag: wat als wat wij 'piekprestaties' noemen eigenlijk gewoon het plafond is dat we boven ons eigen hoofd hebben gebouwd?
De technische prestatie in geluidsrestauratie dient hier een hoger doel - het gaat niet alleen om helderheid, het gaat om waarheid. Wanneer Elvis op bepaalde momenten doorbreekt, met name tijdens de special uit '68, legt de audiokwaliteit iets vast dat minder als muziek en meer als getuigenis aanvoelt. Dit zijn niet alleen goede uitvoeringen; ze zijn het bewijs van wat er gebeurt als authentiek talent even aan zijn beperkingen ontsnapt.
Voor de doorsnee kijker lijkt dit misschien gewoon weer een goed gemaakte muziekdocumentaire. Voor degenen die opletten, is het een blauwdruk van zowel gevangenschap als ontsnapping, weergegeven in strass-steentjes en rebellie. Het echte genie van deze film is hoe het tegelijkertijd tot beide doelgroepen spreekt - het biedt oppervlakkige excellentie terwijl het diepere waarheden codeert voor degenen die klaar zijn om ze te ontvangen.
Bekijk deze film. Bekijk hem dan nog een keer. De eerste keer voor het spektakel, de tweede keer voor de ruimtes tussen het spektakel. Let op de momenten waarop Elvis niet optreedt - of liever gezegd, wanneer hij stopt met het spelen van een rol en per ongeluk een andere onthult. Er is een reden waarom deze specifieke optredens decennialang hebben geresoneerd, waarom ze echter aanvoelen dan de realiteit zelf. Het zijn niet alleen momenten van geweldig entertainment; het zijn momenten waarop de waarheid doorbrak, wanneer authentieke expressie ontsnapte aan de machinerie die was gebouwd om het te bevatten.
Deze special bevat beelden van achter de schermen en uitgezonden beelden van dat monumentale programma dat in Los Angeles werd gefilmd voor NBC. Naast outtakes en hoogtepunten van Elvis-optredens zijn er actuele interviews van Presley-superfans Conan O'Brien, wijlen Robbie Robertson, Baz Luhrmann, Bruce Springsteen en Billy Corgan van The Smashing Pumpkins. Priscilla Presley zorgt voor een aantal gouden herinneringen. (Ze had haar man nog nooit live zien optreden tot de opnames van de special uit 1968.) Het is zo inspirerend om te zien hoe de populairste artiest ter wereld zijn vrijheid vindt en het pad naar grootsheid weer vindt.
Dit is niet alleen een documentaire over Elvis - het gaat over elke pure impuls die ooit is verpakt, elk wild talent dat is getemd, elke waarheid die is getransformeerd tot product. Maar belangrijker nog, het gaat erom hoe die waarheid altijd een manier vindt om door te schijnen, al is het maar voor even, al is het maar voor degenen met ogen om te zien.
In een tijdperk waarin authenticiteit zelf een marketingstrategie is geworden, herinnert "Return of the King" ons eraan hoe het echte ding eruitziet. En als je het eenmaal ziet, kun je het nooit meer ontzien.
De film is niet te lang. Ik raad deze ten zeerste aan voor Elvis-fans, of voor mensen die er niet zo bekend mee zijn.