FlashForward

De Amerikanen die de ABC-serie "FlashForward" bevolken, zijn per saldo een somber stel. En terecht: ze zijn verlamd door hun visioenen van 137 seconden over de toekomst, onderdeel van een vreemde wereldwijde aanval van bewusteloosheid waarin alle mensen zes maanden later op hetzelfde moment een glimp van hun leven zien.

De hoofdpersoon, herstellende alcoholische FBI-agent Mark Benford (Joseph Fiennes), ziet een morgen waarin hij weer aan de drank is en wordt achtervolgd door moordenaars. Zijn vrouw, Dr. Olivia Benford (Sonya Walger), ziet zichzelf intiem met een andere man - een potentieel gevaarlijke man. Benfords partner, Demetri Noh (John Cho), wordt gekweld door zijn volledige gebrek aan visie - en zijn zekerheid dat de duisternis betekent dat hij zal sterven.

En van Nicole Kirby (Peyton List), een 19-jarige die worstelt met wat ze in haar flash-forward zag, komt dit intrigerende stukje krakelinglogica: "Hoe kan ik boeten voor iets dat ik nog niet heb gedaan?"

Met zijn meditaties over onvermijdelijkheid, boort deze show iets veel fundamentelers aan over het Amerikaanse karakter: het vermogen om onze toekomst vorm te geven.

Amerika begon voor het grootste deel met een groep mensen - de Puriteinen van Massachusetts - die geloofden dat wat ze ook deden in deze wereld, ze voorbestemd waren tot een bepaald lot in het hiernamaals. Kortom, hoewel goed gedrag vereist was, waren de activiteiten van het leven niet veel waard in de context van de eeuwigheid.

Maar dat werd al snel de antithese van waar Amerika om draaide. Dit werd al snel een samenleving waarvan het kenmerk het vermogen was om je eigen verhaal te schrijven, om vorm te geven aan wat er daarna voor jou en de jouwen kwam. Mensen kwamen hier om een ​​nieuw leven op te bouwen, om een ​​nieuw lot te construeren - om de uitkomst te veranderen.

Met de Onafhankelijkheidsverklaring werd het feitelijk nationaal beleid - want wat was een recht op leven, vrijheid en het nastreven van geluk anders dan een maatschappelijke bewering dat de toekomst aan ons is om te worden geschreven?

Dat is misschien de reden waarom "FlashForward" zo verontrustend is. Het doet zich voor als een mysterie in een afgesloten kamer met sci-fi ondertonen. Maar in werkelijkheid is het een meditatie over Amerikanisme - een verhaal dat Amerikanen vertelt dat ze de uitkomst niet kunnen controleren. En dat is niet iets wat moderne Amerikanen gewend zijn te horen.

De producers van de show zijn zich duidelijk bewust van deze spanning. Elk moment is doordrenkt met een gevoel van hulpeloosheid. Gewoonlijk proberen mensen in modern televisiedrama het onwaarschijnlijke of soms het onmogelijke te boven te komen. Zelden is de cast van een hele show toegewijd aan het overwinnen van het onvermijdelijke.

Dit is waar "FlashForward" om draait. Terwijl de sci-fi gewaagd is, hoewel soms verward, is het meest opvallende de enorme kleinheid van de mensen die dit proberen uit te zoeken. Zelfs de helden, de hoofdrolspelers, bevinden zich in hetzelfde lot als iedereen - dat wil zeggen, in het donker.

Een personage wiens visioen een vogel bevatte die tegen een glazen raam vloog, plakt preventief het glas af, zodat het wezen het kan zien en overleven - en dus kan de uitkomst misschien veranderen. Anderen gaan millennial, kiezen ervoor om te eten, drinken en vrolijk te zijn in de verwachting dat we morgen sterven. Een ander kiest voor zelfmoord - de meest drastische manier om de uitkomst te ondermijnen.

En Demetri, worstelend met wat volgens hem zijn einde zal zijn, dompelt zich onder in de troost van berusting: "Ik hoef tenminste niet met de onzekerheid om te gaan." Het is een mentaliteit die veel 17e-eeuwse puriteinen zouden herkennen.

"We zijn nu allemaal profeten", zegt een personage. Maar als de toekomst zien betekent dat je die niet kunt veranderen, betekent vrije wil - de basis van de samenleving - helemaal niets.

Dit is een samenleving die al meer dan 200 jaar de toekomst heeft verheven tot een seculiere Heilige Graal: "Wed je geld erop dat er morgen zon zal zijn." Je vraagt ​​je af: hoe leefden die proto-Amerikanen in de jaren 1600 hun leven in de overtuiging - en in veel gevallen getroost door - het gevoel dat wat ze hier ook deden, het er in de hemel niet echt toe deed? Dat is echt vast geloof.

De terugkeer van "FlashForward" plaatst de personages vierkant op de afgrond van de datum waarop hun visioenen zijn gedocumenteerd. De snelkookpan zal aan staan, vooral met hints dat de uitkomsten die door de visioenen worden onthuld, inderdaad kunnen worden veranderd.

Wat natuurlijk de vraag oproept: wat zal meer ontwrichtend zijn - als hun voorgevoelens uitkomen of niet?

Tijdens één aflevering stijgt een versie van het Beatles-nummer "Across the Universe" in crescendo als de uitbetalingsregel wordt uitgebracht: "Nothing's gonna change my world." En ondanks de incidentele verstrooiing van het verhaal, is dit idee wat "FlashForward" boeiende, zelfs claustrofobische televisie maakt.

Het roept de onwelkome, lelijke mogelijkheid op dat wat we ook doen, hoe hard we ook werken en hoeveel we ook bereiken, het resultaat hetzelfde zal zijn. We kunnen alle kennis vergaren die we willen - en onze torens en onze technologieën bouwen - maar uiteindelijk zijn we misschien niet de auteurs van onze eigen verhalen.