Bates Motel

Het eerste mysterie dat ontstaat in Bates Motel –de psycho quasi-prequel van producers Carlton Cuse (Lost) en Kerry Ehrin– is: wat voor soort serie is dit?Een misdaadthriller? Een psychologisch portret? Een tienerdrama? Een bizar spannend verhaal in Twin Peaks-stijl?

Misschien wel het meest bemoedigende aan deze intrigerende maar onvolmaakte Young Norman Bates Adventures-show is dat het, in een tijd waarin drama's vastbesloten zijn om kijkers te boeien met snelle wendingen, tijd kost om te antwoorden. Het is niet zo dat er niets gebeurt in de eerste paar afleveringen van dit hedendaagse oorsprongsverhaal, maar een groot deel van het vroege begin - waarschijnlijk terecht ervan uitgaande dat kijkers het verhaal van Bates kennen en het eens zijn met het uitgangspunt - richt zich op het opzettelijk instellen van toon en stemming.

Het is inderdaad een eigenaardige toon. Terwijl Bates Motel (A&E, maandag, 22.00 uur ET) begint, pakken Norma Bates (Vera Farmiga) en tiener Norman (Freddie Highmore) hun spullen in en verhuizen naar een kustplaats na de plotselinge dood van Normans vader. (Een dood waar met name Norma niet helemaal door geschokt of kapot van lijkt te zijn.) Het is een opwindende verandering en mogelijk een ramp voor de alleenstaande moeder en zoon, die binnenkort te maken krijgen met financiële zorgen en ergere bedreigingen van een of andere vijandige kleine... stad buren.

Met alleen elkaar tegen een harde wereld, zijn Norma en Norman... close. Zoals Psycho liet doorschemeren, heeft Norma de stille, plichtsgetrouwe Norman onder haar hoede gehouden, hem ontmoedigd om nieuwe vrienden te maken, laat staan ​​​​vriendinnen. Er zijn bepaalde grenskwesties, zoals wanneer Norma zich omkleedt van een ontevreden Normandiër en vrolijk spot: 'Heer, Norman, ik ben je moeder! Het is niet alsof het raar is of zo.”

De show werkt hier in een gevaarlijk clichégebied met mama-kwesties, maar het lijkt een poging te doen om onze kijk op zowel moeder als zoon te compliceren. Norma is een verdacht personage, maar Bates Motel laat ook zien dat ze reden heeft om op haar hoede te zijn voor de rest van de wereld, en Farmiga laat op overtuigende wijze zien dat haar manipulatie en koket wapens zijn van zowel aanval als verdediging.

Highmore's Norman is ondertussen een embryonale Anthony Perkins, en Highmore brengt zijn onder druk staande gevoel van kinderlijke plicht en verwarde emoties over zonder in krijsende vioolpathos te vervallen. Hij past op een vreemde, stille manier in de wereld van een modern tienerdrama, en Bates Motel voelt zich over het algemeen aantrekkelijk onaangemeerd in de tijd. Het taalgebruik en de accessoires zijn allemaal modern – karakters zeggen “sucks” en gebruiken smartphones – maar sommige figuren hebben het gevoel alsof ze van de set van een film uit het begin van de jaren '60 zijn afgedwaald. (Oude films zijn in feite een terugkerend motief in de show.)

Bates Motel is een van de vele nieuwe series met protagonisten van seriemoordenaars (of toekomstige moordenaars), maar wat onderscheidt het van Fox' oppervlakkig schokkende The Following en NBC , is dat het het interessantere project op zich neemt om te laten zien hoe een moordenaar zo is gekomen, in plaats van ons alleen maar te verbazen met hoe zijn duivelse geest werkt. Tijdens de eerste drie afleveringen beginnen we te zien dat de interne druk en het lijden van Norman vorm beginnen te krijgen, en die vorm begint, verontrustend genoeg, de vorm aan te nemen van vastgebonden, gevangengenomen vrouwen.

Dat project – het making-of-verhaal van een psychopaat – is de kracht van Bates Motel, maar het kan ook een fatale zwakte zijn. Om eerlijk te zijn, vermoed ik dat deze vreemde, humeurige serie nooit gemaakt zou zijn als het niet over een van de meest bekende personages uit de bioscoop ging. Maar aangezien we weten waar Norman terechtkomt - en ook Janet Leigh - vermindert de inzet. Norman vecht tegen zijn demonen, maar spoiler alert: de demonen gaan winnen.