Besteed elke dag een paar minuten

 Besteed elke dag een paar minuten aan het openen van je armen voor de volkomen hopeloze in je, en breek in haar liefde.

Ze leeft in ons allemaal, deze hulpeloze pasgeborene, ze is de bron van onze grootste kracht en moed, de bron van alle authentieke genezing.
Ze is God in vermomming, de meest wonderbaarlijke zegen, wanneer je je tot haar wendt en jezelf niet veroordeelt.
Wanneer je wanhopig bent, ben je in je volledige en rauwe authenticiteit! Ik vraag je niet om daar te leven, mijn liefde, of een slaaf van de duisternis te worden, alleen dat je er ruimte voor maakt, erin ademt, er elke dag mee in dialoog gaat en het uitnodigt in je meditaties.
In het hart van je wanhoop, je diepste verdriet, de bodemloze wond, ZAL je je ware grond vinden. Wanhoop is het verlies van de buitenwereld, een aardbeving van binnen die alle referentiepunten verbrijzelt; alles wat ooit solide leek, verandert in stof.
Houd vast, mijn liefde. Houd vast. Adem. Laat de wereld wegvallen en adem in je eigen heilige kern. Er is iets van binnen dat zo onverwoestbaar is, zo solide en echt en niet kapot te krijgen, maar je zult het nooit weten als je wegrent van wanhoop.
Wanhoop zal je verbinden met alle levende wezens. Ze zal je voorbij de oppervlakte laten kijken naar het gebroken hart van de mensheid. Ze zal je mededogen geven; want zelfs de schijnbaar gelukkigste en meest "succesvolle" mensen kunnen wegrennen van een vreselijke leegte van binnen.

Maak elke dag ruimte voor wanhoop en je zult de ongelooflijke schoonheid van het leven ontdekken. Aan de andere kant van wanhoop is een vreselijke vreugde, de ontzagwekkende en wonderbaarlijke schepping, het erotische trillen van de liefde zelf. Alles waar je in jezelf voor vlucht is je portaal, alles wat je afwijst is je vermomde redder.

De grond zal schudden, de interne structuren zullen vallen en je zult je ware zelf kennen, je zult heel zijn in de splinters en het stof en de as, en ik zal er bij je zijn, ik zal je niet verlaten.
Vertrouw op mij, ik was hier voordat het universum vorm kreeg. En alles wat ik vraag is dat je elke dag ruimte maakt in je hart voor wanhoop, en het verlies van je wereld, en de kreet van de verlatenen in mijn kosmos.
- Jeff Foster
==========
Spend a few minutes each day opening your arms to the utterly hopeless one within, breaking into her love.
She lives in all of us, this helpless newborn, she is the source of our greatest strength and courage, the fount of all authentic healing.
She is God in disguise, the most wonderful blessing, when you turn towards her and do not judge yourself.
When you are in despair you are in your full and raw authenticity! I do not ask that you live there, my love, or become a slave to the darkness, only that you make room for it, breathe into it, dialogue with it each day and invite it into your meditations.
At the heart of your despair, your deepest grief, the bottomless wound, you WILL find your true ground. Despair is the loss of the external world, an earthquake inside that shatters all reference points; all that once appeared solid turns to dust.
Hold on my love. Hold on. Breathe. Let the world fall away and breathe into your own sacred core. There is something inside so indestructible, so solid and real and unable to be broken but you will never know it if you run from despair.
Despair will connect you with all living beings. She will make you look past surfaces into the broken heart of humanity. She will give you compassion; for even the seemingly happiest and most “successful” of people may be running from a terrible emptiness within.
Make room for despair each day and you will discover the unbelievable beauty of being alive. On the other side of despair is a terrible joy, the awe and wonder of creation, the erotic trembling of love itself. Everything you flee within yourself is your portal, all you reject is your savior in disguise.
The ground will shake, the internal structures will fall, and you will know your true self, you will be whole in the splinters and the dust and the ash, and I will be there with you, I will not abandon you.
Trust in me, I was here before the Universe took form. And all I ask is that you make room in your heart each day for despair, and the loss of your world, and the cry of the abandoned ones throughout my cosmos.
- Jeff Foster