The Da Vinci Code (2006)

Ten eerste gaat deze recensie over de film, niet over het boek zelf.

Ik zal beginnen met de casting. Er is het afgelopen jaar of zo veel gezegd sinds de onthulling van de castinglijst, waarbij twijfels werden geuit over wat de "miscasting" van Tom Hanks in de rol van Robert Langdon wordt genoemd. Ik ben blij te kunnen melden dat eerdere bedenkingen volkomen ongegrond waren. Tom Hanks levert een optreden dat doet denken aan zijn vroegere dagen, toen hij meer ontspannen was in zijn executie, en hij lijkt zijn opmerkelijke talenten te hebben herontdekt.

Ian McKellen draagt ​​een geloofwaardigheid bij aan zijn uitvoering, die zo sterk is dat je (al is het maar voor even) zou nadenken of hij al dan niet persoonlijk belang heeft bij de Graal. Hij was opmerkelijk als Leigh Teabing, maar zou je echt iets minder van hem verwachten? Zeker niet!

Audrey Tautou gaf een verfrissend capabele prestatie als agent Sophie Neveu. Ze portretteerde haar personage met een gepolijste professionaliteit die je niet zou verwachten van een relatieve nieuwkomer in de wereld van Amerikaanse films. Natuurlijk, mensen die zo denken, worden ruw wakker geschud, en Audrey Tautou is precies degene die het hen geeft.

Jean Reno speelde een personage dat een aantal oprechte veranderingen doormaakt. Hij doet dit met een stijl en gratie te midden van de actiescènes waarbij de Franse politie-kapitein Fache betrokken is in een vertolking die doet denken aan zijn meeslepende spotverlichte optreden als de professional. Het belangrijkste verschil tussen de twee personages, en Reno's vertolking ervan, is dat er veel meer tijd is voor karakterontwikkeling in de Professional, waarin het publiek het personage kan "kennen". In de DaVinci Code was het personage van Fache (uitgesproken als Fash trouwens) er een van perifere status en daarom was er heel weinig in de weg van de ontwikkeling van het karakter van zijn personage. Hij slaagt er echter vrij beknopt in om u genoeg van het achtergrondverhaal van zijn motivaties en motieven te geven om u een kort kijkje te geven in de veelzijdige man die kapitein Fache is. Zijn optreden was mogelijk een van zijn beste tot nu toe.

En dan blijft Paul Bettany over. Ik maakte me zorgen, omdat ik hem nog nooit zo'n complex personage als Silas had zien uitbeelden. Ik ben hier om mijn excuses aan te bieden voor mijn eerdere twijfels. Hij portretteerde Silas dood. De rauwe (en soms verwarde en vertroebelde) emotie die hij tentoonspreidde was raak en wij, het publiek, vonden een zekere realiteit in zijn vertolking. Hij was briljant.

En na dat alles heb ik nog steeds de behoefte om te zeggen dat Ron Howard de echte ster van dit werk was. Zijn keuzes van camerahoeken, filmtechnieken, effecten en algehele regie schijnen door dit alles op een zodanige manier dat zijn naam stevig in de lijst van topregisseurs wordt verankerd. Sommigen zouden beweren dat hij er al was, en dat was hij ook. Maar hij wordt bevestigd, bevestigd en opnieuw bevestigd als een van de beste regisseurs ter wereld.

Het werk zelf was een uiterst getrouwe bewerking. Het was gruizig en had ons volledig betrokken bij het verhaal, ook al waren we allemaal fans van het boek en wisten we al wat we konden verwachten. De uitvoering van de actie was schokkend realistisch. Ik zou kinderen onder de 16 niet persoonlijk meenemen om dit te zien, en ik zou een beetje moeten nadenken voordat ik een 16-jarige eraan zou onderwerpen. Silas' gebruik van de cilice (wat volgens mijn woordenboek een haarjas is die veel lijkt op Robbie Coltrane die hij draagt ​​tijdens het filmen van Harry Potter) en zelfkastijding is vrij grafisch. Als ze echter de Passie van de Christus hebben gezien, dan kunnen ze dit zeker aan.

Wat het onderwerp betreft, dit is noch de tijd, noch de plaats voor die discussie. Ik zal zeggen dat dit fictiewerk volledig gebruik maakt van het potentieel van het eerdere historische onderzoek waarop het was gebaseerd; namelijk "Heilig Bloed, Heilige Graal." Het is een fictief werk dat liefdevol verweven is met enkele meeslepende historische hypothesen die door Michael Baigent, Richard Leigh en Henry Lincoln zijn gepresenteerd in hun eerder genoemde gepubliceerde historische werk.

De katholieke kerk heeft veroordeling na veroordeling van dit werk uitgevaardigd. Ze zouden inmiddels beter moeten weten dan een film te veroordelen. Het enige dat het doet, is de verkoop aan de kassa verhogen door de interesse te wekken bij mensen die normaal gesproken geen zin zouden hebben om het werk te zien. Het zorgde voor zo'n hoog niveau van bekendheid dat veel mensen die er nog nooit van hadden gehoord, het nu gaan zien.

Het Opus Dei heeft de film ook ten onrechte veroordeeld omdat hij hen in een minder gunstig daglicht stelt. Dat is niet het geval. Het wordt heel duidelijk gemaakt dat de mentale stabiliteit van Silas niet alleen in het geding is, maar ook twijfelachtig. Ik was duidelijk gewoon een opportunistische greep naar hun vijftien minuten roem, dan enig echt bezwaar dat ze misschien hadden tegen de film in het algemeen.

SPOILERS

Boekenfans vinden het misschien interessant om te weten dat er vier scènes zijn weggelaten uit de filmversie. Deze scènes hadden geen vastberadenheid of invloed op de uitkomst van het verhaal en werden daarom niet gemist ... alleen opgemerkt. Sophie komt er namelijk nooit achter dat haar grootmoeder de vrouw was die bij haar grootvader was tijdens de rite. En er wordt haar niet verteld (althans niet in ons bijzijn) dat de jongen met de tanden die naar Roslyn Chapel gaat haar broer is. Je krijgt de foto van de jongen als kind te zien en je realiseert je (als je het boek hebt gelezen) dat het haar broer is, maar ze zeggen het nooit. De Madonna on the Rocks-sequenties werden voor tijd weggelaten. Het einde is anders dan de nieuwe versie, maar leuker.

EINDE SPOILERS!!

Ondanks dat is The DaVinci Code zeer plezierig, ongeacht je religieuze opvattingen. Het is een werk van FICTIE, en als zodanig was het vermakelijk boeiend.