Dag Boodschap

 Ik mag jullie nog een mooie boodschap doorgeven, welke voor vele van jullie van toepassing is.

Als deze boodschap niet met jouw resoneert, is deze ook niet voor je voorbestemd. Je mag meer tijd besteden aan je innerlijk kind, jouw innerlijk kind mag geheeld worden. Ga eens terug in de tijd dat jij een kind was en herinneren je aan je kinderonschuld, jouw goede bedoelingen, wat maakte jouw vrolijk toen je klein was? Elke leeftijd die je hebt gehad zit nog in je bewustzijn en herinnering. Als kind had je de neiging om te denken dat het aan jou lag als er iets verkeerd ging en je daar straf voor kreeg, of als je iets wilde, maar niet kreeg. Is het herkenbaar, dat jouw innerlijk kind gaat denken: “ik ben niet goed genoeg” of “er is iets mis met me”? En als we ouder worden wijzen we bepaalde delen in onszelf af. Misschien heb je alleen maar een intuïtief gevoel of een vaag beeld van zo’n jongere versie van jezelf. Vergeet niet dat deze gewonde zelven delen zijn van jou waarvan je al een tijdlang aanneemt dat ze niet bij jouw horen. Ze zitten vast in pijnlijke situaties, die jou er ooit toe heeft gebracht om voor jouw overleving op angst gebaseerde keuzes te maken.

Het is in dit stadium belangrijk dat je in gedachten houdt over de gevoelservaring: het is niet de bedoeling dat je naar je hoofd gaat en dit nog zo onbekende zelf intellectuele vragen gaan stellen.

Het is een verlegen deel van jezelf. die dwingt met jouw te praten, loop je het risico dat de traumatische ervaring die tot de verwonding van dit zelf heeft geleid zich herhaalt. Als je denkt dingen beter te weten en de pijn van het kind direct willen verzachten, het willen troosten of de boosheid met liefde willen toedekken, zonder te onderzoeken wat dat kind echt voelt en waarom het dat voelt, ga je over de grenzen ervan heen, precies zoals de volwassenen of andere invloedrijke personen dat destijds deden. Als je een gewond kindzelf tegenkomt, is het van belang dat je, in plaats van intellectuele vragen te stellen en heldere antwoorden of verbale reacties te verwachten, gevoelsmatige vragen stelt en je door de antwoorden laten bezielen. Dus in plaats van een gewond kindzelf te vragen: ‘Waarom ben je bang?’, probeer je te voelen waarom het bang is. Kijk of je dingen vanuit het standpunt van het kind kunt ervaren. Hoe meer je jouw verbeelding durft te gebruiken om heen en weer te gaan tussen waarnemen als jou huidige zelf en het gewonde kind toestaat jouw te bezielen, des te meer je het perspectief van het kind gaat begrijpen zonder gehinderd te worden door de vooroordelen van jouw ego. Op die manier maak je contact met de diepere wijsheid van jou lichaam en leert je de unieke symbolentaal begrijpen waarmee jouw innerlijk landschap met je communiceert.