Civil War (2024) Review


 "Welcome to the frontline."

In de Verenigde Staten breekt een burgeroorlog uit. Een groep journalisten poogt het Witte Huis in Washington D.C. te betreden. Omtrent het huidige conflict willen de reporters een interview met de president.

De veelbesproken scène met Jesse Plemons is een geweldige microkosmos van de grote problemen die 'Civil War' teisteren. Onze personages worden onder schot gehouden in een nagelbijtend conflict. De motieven van de twee soldaten zijn in eerste instantie onduidelijk, maar geleidelijk wordt onthuld dat ze allebei enorme intoleranten zijn en twee gekleurde personages koelbloedig doodschieten. De rustige, langzame spanning van de scène verdwijnt onmiddellijk en escaleert in een letterlijk onbegrijpelijke schreeuwpartij, voordat een busje (dat ze hadden moeten horen aankomen) binnenstormt, de twee vijanden raakt en uitschakelt, waardoor onze personages een uitweg krijgen. Bijna letterlijk net zo subtiel als een vrachtwagen die door het script rijdt. Er wordt niets meer onthuld over de twee soldaten.
Een hartverscheurende scène zonder antwoorden en zonder gevoel van afsluiting, net als de hele film. 'Civil War' is een film die niets te zeggen heeft. De enige interesse is om je met een reeks wreedheden op je hoofd te slaan, die escaleren in de laatste akte, zoals het einde van de scène. De film stond al een tijdje op de radar van cinefielen voordat hij uitkwam, en velen speculeerden dat hij controversieel zou kunnen zijn, omdat hij een door oorlog verscheurd Amerika zou portretteren tijdens een verdeeld verkiezingsjaar. Alex Garland verklaarde in een interview dat de film niet politiek was, wat volgens mij gezien had moeten worden als een enorme rode vlag. De film is niet geïnteresseerd in het onderzoeken van de onderliggende oorzaken van verdeeldheid en conflict, of de beleidsposities die Amerika dwongen zich in dit universum tegen zichzelf te keren.
Waarom moet ik zoveel verschrikkingen zien? Je hebt me al 5 oorlogsmisdaden / koelbloedige executies laten zien. Ik hoef er geen 20 meer te zien. Dit is de enige kaart die de film kan spelen. Er is geen optimisme. Geen hoop of lessen voor de toekomst. Geen antwoorden. Het is een neerwaartse spiraal tot het einde.
Weet je wat een interessantere oplossing zou zijn geweest voor de scène met Jesse Plemons? Hoe praat je je uit deze situatie? Hoe redeneer je met iemand als hij? Dit is de vraag die daadwerkelijk een nuttige toepassing zou kunnen hebben op onze echte verdeeldheid; je kunt meningsverschillen niet oplossen door mensen met busjes te bekogelen.
Ik had liever een prequel gezien, die het begin van de oorlog onderzoekt, en de specifieke kwesties en ideologieën die de natie verdeelden. Een meer ideeën gedreven film, die iets te zeggen heeft over hoe we de-escaleren en verdeeldheid kunnen vermijden. Al met al verveelde ik me echt tijdens het grootste deel van deze film.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Open brief aan mijn oudste dochter...

Vraag me niet hoe ik altijd lach

LIVE - Sergey Lazarev - You Are The Only One (Russia) at the Grand Final