My Life , My Blog

Kan het maar altijd vrede zijn Het is koud, en de wind blaast om zijn gezicht heen. Zijn vingers zijn blauw van de kou, en zo nu en dan probeert hij ze warm te blazen. Gebogen loopt hij wat heen en weer om niet te veel op te vallen. De avond begint langzaam in te vallen. Hij kijkt naar de eerste sterren die langzaam tevoorschijn komen en hij zucht. Waarom moest hij naar het front, waarom moest hij zijn gezin achterlaten, waarom is er nog steeds oorlog? Hij staart naar de grootste ster en vraagt: “Wanneer kan het eens vrede worden?” Het is nacht en een vrouw loopt met haar kind op haar rug van het ene kamp naar het ander, opzoek naar hulp en eten voor haarzelf en haar kindje. Van kerst heeft ze nog nooit gehoord. Ze gelooft niet meer in vrede op aarde of in gelijkheid. De nacht is koud en ze slaat haar omslagdoek wat strakker om hen beide heen. Ze kijkt naar de ster die zo rijkelijk schijnt en vraagt: “Waarom moet ik voor iedere druppel water reizen, en waarom zijn er wel olieleidingen,

  𝗘𝗲𝗻 𝘄𝗶𝗷𝘇𝗲 𝗺𝗮𝗻 𝘇𝗲𝗶: Volg jouw hart en volg jouw passie. 𝗜𝗸 𝘃𝗿𝗼𝗲𝗴 𝗱𝗲 𝘄𝗶𝗷𝘇𝗲 𝗺𝗮𝗻: hoe kan ik mijn hart volgen als het mij constant leidt naar liefdesverdriet en teleurstellingen? 𝗗𝗲 𝘄𝗶𝗷𝘇𝗲 𝗺𝗮𝗻 𝗹𝗮𝗰𝗵𝘁𝗲 𝗲𝗻 𝘇𝗲𝗶: ‘Lief mens, jouw hart is niet degene die jou leidt naar liefdesverdriet en teleurstelling. Het zijn de verwachtingen die je creëert van het leven, door de verhalen die rondgaan dat geluk buiten je is te vinden en dat de ware liefde ergens buiten op jou aan het wachten is.’ 𝗜𝗸 𝘃𝗿𝗼𝗲𝗴 𝗱𝗲 𝘄𝗶𝗷𝘇𝗲 𝗺𝗮𝗻: ‘Hoe zit het dan met ware liefde en succes?’ 𝗗𝗲 𝘄𝗶𝗷𝘇𝗲 𝗺𝗮𝗻 𝗹𝗮𝗰𝗵𝘁𝗲 𝘄𝗲𝗲𝗿 𝗲𝗻 𝘇𝗲𝗶: ‘De wereld buiten probeert je wanhopig te overtuigen hoe succes eruitziet, wat liefde is en waar je dit kunt vinden. Het enige wat ze in het geheel eruit laten, is dat geluk en liefde niet buiten te vinden is. Dit is de reden waarom je constant op zoek gaat en constant teleurgesteld raakt.’ Het begint allemaal bij 𝘇𝗲𝗹𝗳𝗹

Paulo Coelho.   Al op vijftien jarige leeftijd wist hij dat hij schrijver wilde worden en observeerde wat de grote schrijvers deden. toch duurde het lang voor hij zijn grote doorbraak bereikte, maar dat observeren is en blijft zijn kracht. Hij kijkt naar detail en overdenkt de dingen. Ziet grote verbanden ook in de details van het leven. Heeft gevoel voor die dingen die in het leven van waarde zijn en legt ook die verhalen en sagen vast die hij weer hoort en waarvan hij de grote waarde inziet. Dat alles doet hij in zo'n fijne stijl dat het een plezier is om zijn boeken op te pakken en mee te drijven op zijn mooie wereld. Die wereld is gelukkig meer dan alleen dat gene wat de sobere waarnemer ziet. Hij staat open voor de mystiek die het leven te bieden heeft. Durf te leven, ga je droom achter na, ontwikkel jezelf, geniet van de natuur en kijk er ook eens naar vanuit een ander perspectief zijn boodschappen welke in zijn boeken verwerkt zijn.   Voor ik wist wie Paulo Coelho is waren e

  ALS EEN DIAMANT IN DE MODDER VALT, Blijft hij een diamant en verliest hij zijn waarde niet. We moeten het gewoon weghalen en schoonmaken zodat de schoonheid weer gezien kan worden. Je bent een diamant. Je ziel komt van God. Heb je enig idee van je waarde? We verlieten de woning van de Allerhoogste om in deze wereld te leven en veel situaties die we ervaren zijn als een modderstroom. In de modder van het bestaan zitten verschrikkelijke gebeurtenissen, negatieve gedachten, vernietigende emoties, etc. Ik herhaal, je bent een diamant. Je hebt nooit je waarde verloren. Weet dat God degene is die de diamant uit de modder haalt en dat deed Hij inderdaad. Onthoud dat vele kwaden achter de rug zijn, ze zijn begraven in het verleden. Denk aan de goede dingen die je nu hebt. Ben je wakker.. Je hebt misschien littekens, maar je staat, want God beschermt je.

Een man die regelmatig naar de kerk ging, bleef opeens thuis. Na een paar weken besloot de predikant bij hem langs te gaan. Het was een gure avond. De dominee trof de man thuis aan voor een knapperend haardvuur. De man, die wel kon raden waarom de dominee langskwam, heette hem welkom, bood hem een gemakkelijke stoel bij de haard aan en wachtte. De dominee ging lekker zitten, maar zei niets. Tijdens de plechtige stilte sloeg hij de vlammen gaande die rond de brandende houtblokken speelden. Na een paar minuten nam de dominee de tang, pakte voorzichtig een stukje gloeiend hout en legde het aan de kant van de haard waar geen vuur was. Daarna ging hij weer zwijgend zitten. De gastheer keek geboeid toe. Het eenzame stukje hout brandde steeds zwakker, gloeide even op en doofde toen. Al snel was het helemaal koud. Sinds de begroeting was er geen woord meer gesproken. Vlak voordat de dominee wegging, pakte hij het koude stukje hout en legde het weer midden in het vuur. Door het licht en de warm

Een vader komt thuis van zijn werk. Het is weer laat geworden en hij is moe. Zijn dochtertje van 7 staat hem al bij de deur op te wachten. “Pap mag ik wat vragen?” “Natuurlijk, wat wil je weten”, zucht vader. “Hoeveel verdien jij per uur?” “Dat gaat je niks aan, waarom wil je dat weten?” “Nou gewoon, wil je het me alsjeblieft vertellen?” Om er vanaf te zijn zegt haar vader kortaf: “20 euro per uur”. “Oh”, zegt het meisje beteuterd, “mag ik dan 10 euro lenen?” Nu wordt vader nijdig: “Als je zeurt om geld voor weer een stuk speelgoed dat binnen de kortste keren kapot is, ga dan maar naar je kamer. Ik werk hard en heb geen zin in dit gedoe!” Het meisje staat op, sluit de deur zachtjes en vertrekt naar haar kamer. Eindelijk rust, vader zakt in zijn luie stoel en sluit zijn ogen. Maar na een tijdje vraagt hij zich af of hij niet te hard is uitgevallen. Zijn dochter vraagt eigenlijk nooit om geld. “Slaap je?”, vraagt vader als hij haar slaapkamerdeur opent. “Ik viel misschien wat te hard uit

~Een kersbrief van een moeder~ Een vrouw zit op haar bed, ze is ziek. Ze weet dat haar laatste weken zijn gekomen en ze maakt zich klaar voor het overgaan naar de Hemelse sferen. Ze heeft er vrede mee en alles wat ze nog moest regelen is al geregeld. Ze heeft van iedereen al afscheid genomen en er staat niets meer in de weg om over te gaan, behalve één ding. Ze kijkt naar het schrijfpapier wat voor haar ligt. Ze wil zo graag nog één brief schrijven aan haar kind, maar ze weet de woorden niet te vinden. Somber kijkt ze naar het velletje papier en er stromen tranen over haar gerimpelde wangen naar beneden. Ze laat zich weer achterovervallen in haar kussen en doet haar ogen dicht. De laatste dagen had ze de Engelen al horen fluisteren, maar ze kon de woorden nog niet verstaan. De vrouw wist dat ze haar aan het voorbereiden waren op het heen gaan, maar het was nog niet de juiste tijd. Weer hoorde ze de Engelen in de verte fluisteren. De vrouw deed haar ogen open en zei: “Ik weet dat jullie